Έγκλημα στην Τζατζουφιά -4-

Κεφ 4: Το Κεφάλαιο.

Η έπαυλη του Κόμη Ασετόν Κρουτόν ήταν περιτριγυρισμένη από ένα ψηλό τοίχο με κισσούς κε τσουκνίδες. Εξωτερικά, ο κήπος κε το κτίσμα έμοιαζε περισσότερο με το πως έπρεπε να είναι αληθινά το σπίτι της Οικογένειας Άνταμς κε όχι όπως το είχαν φτιάξη δια την τηλεοπτικήν σειράν.  Οι πόρτες ήσαν παραβιασμένες. Παραμερίσαμε τας κορδέλας που είχε βάλη η αστυνομία δια τους περίεργους (διαπιστώνοντας πόσο αναποτελεσματικές είναι) κε μπήκαμε μέσα.

«Τι ωραίο σπίτι!» είπε ο Σόλων χαζεύοντας την μεγάλη του σάλα. «Έχω όμως το  αίσθημα πως έχω ξαναμπεί.»

«Φυσικά κε το έχης, αγαπητέ αδερφέ μου. Ο κερατάς ο Κρουτόν αντέγραψε τα σχέδια του δικού μου σπιτιού. Κοίτα! Ακόμα κε το τραπεζάκι με τους λογαριασμούς είναι στην ίδια θέση με το δικό μου!»

«Οπότε, αν είναι όλα ίδια  δεν θα χάσουμε χρόνο να βρούμε και το γραφείο στο οποίο έγινε ο φόνος.»

«Σε παρακαλώ, Σόλων, μην είσαι τόσο λογικός. Με τρομάζης!»

 Το γραφείο του βρισκόταν πραγματικά στην ίδια θέση με το δικό μου. Ακριβώς πίσω  του δέσποζε το πορτραίτο του Κρουτόν,  ενώ αριστερά κε δεξιά του υπήρχαν προσθήκες με βιβλία, εκθέματα, αγάλματα κε περίεργα αντικείμενα, μέρος της τεράστιας συλλογής του. Στο χαλί κάτω από το γραφείο, φτιαγμένον το περίγραμμα του θύματος απ' απ την αστυνομίαν . Έσκυψα να δω την κηλίδα του αίματος από την πληγή. Ήταν πράγματι από ξίφος. Αλλά όχι του δικού μου.
«Γιατί στο ράφι στης βιβλιοθήκης με τα χοντρά κόκκινα βιβλία μοιάζει να λείπει ένα μεγάλο;», ρώτησε ο Σόλων. Είχε δίκιο. Υπήρχε κάτι ανορθόδοξο εις την τοποθέτισιν.
«Συγκεκριμένα» απάντησα  παρατηρώντας την πιο προσεκτικά, «ένα κόκκινο χοντρό βιβλίο φαίνεται να  έχη μπη βιαστικά στο ράφι με την σπάνια συλλογή από ΜΠΛΕΚ.» είπα τραβώντας το από κει. «Η ΣΥΓΛΛΟΓΗΜ ΜΟΥ» έγραφε με τα γνωστά λεπτά κε συρτά γράμματα του Κρουτόν.  

«Η  βιογραφίαν του ή το ημερολόγιον του!», είπα κοιτώντας  τυχαία στο Κεφάλαιο 12. «Ελπίζω τουλάχιστον να μην γράφη όπως μιλούσε, δηλαδή με αυτά τα εκνευριστικά κχγ, τσζζζ κε πφφρ, ούτε να τελειώνη την κάθε λέξη του σε Μ!»   Άρχισα να διαβάζω:
«…του Βλατζα! Εμβιτέλους  κατάφεγα να ντου πφάρω μέσα απφο ντα κχέριαμ του ντο βουστάγκιμ  ντου  Καγαϊσκάκημ βχωρίζ ντα μπφορέσει ντα κγάνει τίπβοταμ!—α, το κάθαρμα! Α, τον απατεώνα!» εκνευρίστηκα . «…Πραγκμαμ μπου αποθυκνύει μπφως είμβαι κγαλύντεροζ αμπ’ αβντόμ! Κγχι κγχι κγχι!- Α, το λαμόγιο!- Τι έγχει ντηλαδήμ ο Βλάτζαζ κγιά ντα είνται κγαλύντεροζ αμπό εμέναμ; Εγκχώ έκχω μεγκχαλύρερημ συγλλογήμ αμπό αβντόμ ντημ ομποίαμ όνδαμ μπεφάνω δα ντημ χαγίσω σντα μπουζείαμ! Εγκτόζ…-άκου εδώ Σόλων- Εγκτόζ αντ μπάθω κγάτι  γκαι μπε θολοβωνήζει ο Βλάτζαζ. Ζε αβτήμ ντημ μπφερίπτωσημ η συγλλογήμ δα κγληγονομιθεί  ζε έντα μπολύμ ακγαμπημπέντομ μπου μπγώζοπομ γκιά ντο ομποιόμ δα μπιλίσω ζτο εμπόμενομ κεβάλαιομ…»

Γύρισα σελίδα, αλλά γκανταζτροβήμ! Εεεε, συγγνώμην! Καταστροφήν!  Οι σελίδας ήτω σκισμένας  πηγαίνοντας κατευθείαν από το Κεφάλαιον 12 εις το Κεφάλαιον 14!
«Κατάλαβες, Σόλωνα; Όποιος κε αν ήταν ο δολοφόνος, ήταν αγαπημένον πρόσωπον του Κόμη το οποίο ήξερε δια ημερολόγιον κε την κληρονομιά. Αφού τον σκότωσε με σπαθί, έσκισε το Κεφάλαιο 13 που τον αναφέρη κε έφυγε ξαναβάζοντας το ημερολόγιον πίσω στην βιβλιοθήκην, αλλά ευτυχώς δια εμάς εις λάθος θέσιν! Έχουμε το κίνητρο, έχουμε το διατί με  παγίδεψαν, μας λείπη μόνο η ταυτότητα του δολοφόνου!»
Ήμουν τρομερά ενθουσιασμένος. Ο Σόλων απ την άλλη παρέμενε σοβαρός. Πιο σοβαρός, πεθαίνης.
«Το σενάριο σου έχει μια βάση, αδερφέ Δωρόθεε, αλλά όχι απόλυτη, Υπάρχουν σημεία στα οποία θα μου επιτρέψεις να κάνω μια διαφορετική εκτίμηση της κατάστασης. Θες να την ακούσεις ή θα συνεχίσεις να χοροπηδάς με κύκλους γύρω γύρω από το σημείο της δολοφονίας;»

Συνεχίζεται...