Ήταν μια κρύα βροχερή νύχτα. Οι σταγόνες που έπεφταν στο τζάμι της οικίας μου έμοιαζαν με την χυλόπιτα που θα έριχνε η Άννα Βίσση σε έναν πρωτάρη που δεν έχη ακούση ακόμα τα τραγούδια της. Είχα αράξει μπροστά στο τζάκι καθαρίζοντας το σπαθί μου με τον κο Λεώ κουρνιασμένο στον ώμο μου κε τον Πανούλη διπλωμένο στα πόδια όταν άκουσα ξαφνικά τον βαρύ ήχο της πόρτας να χτυπάη τρεις φορές. Μετά άλλες τρεις, στην συνέχεια άλλες δύο μέχρι που θυμήθηκε οτι μπορή να χρησιμοποιήση το κουδούνι, το οποίο δια αυτό το λόγο είχε εφευρεθή από την πρώτη στιγμήν.
Στην πόρτα, ο Επιθεωρητής Αστυνομίας της Τζατζουφιας Μουσκεμένος, μουσκεμένος ως το κοκκαλο με κοιτούσε άγρια κάτω από το μουστάκι του. Έπειτα, θυμήθηκε προφανώς οτι είχε έρθη επισήμως κε ξανάβαλε το μουστάκι στην αρχική του θέση.
«Συμβαίνη κάτι Επιθεωρητά Μουσκεμένε ώσθε να επιμένετε να μου χτυπάτε την πόρτα μου στις δύο, ώραν νυχτερινήν; Οποίος ο λόγος αυτής της απροσδόκητης επισκέψεως;»
«Φοβούμαι πως δεν πρόκειται απλώς για μια επίσκεψη, Δρ.Φλάντζα. Βρίσκομαι εδώ να συλλάβω εσάς και το σπαθί σας για τον φόνο του Κόμη Ασετόν Κρουτόν .»
«Ο γνωστός συλλέκτης έργων τέχνης της Τζατζουφιάς εδολοφoνήθη; Πώς; Πότε;»
«Νομίζω πως εσείς ξέρετε καλύτερα απο τον καθένα, δόκτορα μιας και κρατάτε ακόμα στα χέρια σας το όπλο του εγκλήματος», είπε ο Επιθεωρητής δείχνοντας το σπαθί μου. «Είμαι σίγουρος πως στην μικρή έρευνα που θα κάνουμε σπίτι σας θα βρούμε και την σπάνια συλλογή οδοντογλυφίδων του Ναπολέοντα που εκλάπησαν από το θύμα.»
«Μια θήκη με οδοντογλυφίδες σκαλισμένες στο χέρι, βρέθηκε στο γραμματοκιβώτιο μου σήμερα το πρωί, Επιθεωρητή», προθυμοποιήθηκα να πω δείχνοντας το μαύρο γυαλιστερό κουτάκι πάνω στο γραφείο μου. «Χωρίς αποστολέα.»
«Και γιατί δεν το δηλώσατε στην αστυνομία;»
«Τις οδοντογλυφίδες;», μου ξέφυγε ένα μικρό γελάκι που δεν άρεσε καθόλου στον Επιθεωρητή. «Νόμιζα πως ήταν δώρο ανώνυμου θαυμαστή. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μου στέλνουν κάθε μέρα στο γραμματοκιβώτιο. Εξαιρώντας τα διαφημιστικά δια επιμηκυντές πέους ή τα Θέλετε Να Αδυνατίσετε Γρήγορα και Εύκολα.»
«Σας έρχονται διαφημιστικά επιμηκυντών πέους;» ρώτησε με κάποιο παράπονο ο Επιθεωρητής. «Εμένα γιατί δεν έρχονται;»
Έπειτα μάλλον ξαναθυμήθηκε πως είχε έρθη εδώ επισήμως κε ίσως δεν έπρεπε να μου εκμυστηρευτή το παράπονο του, οπότε ξαναπαίρνοντας το αυστηρό του ύφος , λέη περνώντας μου χειροπέδας.
«Δόκτορα Φλάντζα θα πρέπει να με ακολουθήστε στο Τμήμα»
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Που πονάτε, παρακαλώ;