Η Επιστροφή Των Βρωμάι

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ, ΤΑ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ-ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ-ΣΕ-ΕΝΑΝ-ΓΑΛΑΞΙΑ-ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ-ΜΑΚΡΙΑ-

...από τον Γαλαξία που βρίσκομαι τώρα κε ακόμα πιο συγκεκριμένα εις τον Γαλαξία τον οποίο εγεννήθηκα, υπήρχε ένα τάγμα ιπποτών οι οποίοι κατά την εποχή των Σταυροφοριών θέλοντας να ξεγελάσουν την πλήξην τους τις ώρες που δεν βίαζαν, σκότωναν κε έκαιγαν τους άπιστους (δηλ. τις ώρες που δεν διέδιδαν τον Χριστιανισμόν) , ανακαλύψανε το παιχνίδι της Βρωμομαχίας. Κάθε ιππότης αφού έπαιρνε ένα μαδέρι τυλιγμένο στην άκρην του με μία βρώμικην κάλτσαν, ξιφομαχούσε με τον αντίπαλο του με απώτερον σκοπόν να του το ακουμπήση στην μύτη  ωσθε εκείνος να λυποθυμήση από την μπόχαν. Αυτός ο τρόπος μάχης αυτό έγινε τόσο διαδεδομένος κατά το πέρασμα των χρόνων ώσθε να δημιουργησή ένα καινούριο Τάγμα, τους Ιππότες Βρωμάι. Το Τάγμα αυτό συνεχίζη να υπάρχη ακόμα εις στις μέρες μας μέσα σε μυστικές στοές διδάσκοντας την τέχνην της Βρωμομαχίας  ενώ τα μαδέρια με την βρώμικην κάλτσαν εξελιχθήκανε σε κάτι που θυμίζη περισσότερο σκουπάκι τουαλέτας.  Όμως η  αρχικη ρήση του Τάγματος συνεχίζη να αναγράφεται  πάνω στο οικόσημο τους: 

 "MAY THE BOHA BE WITH YOU"

Φαντάζομαι πως ήδη οι αναγνώσθαι μου θα έχουν καταλήξη εις το συμπέρασμαν πως παλαιότερα ήμουν κε εγώ ένα από τα μέλη των Ιπποτών Βρωμάι. Δεν κάνουν λάθος. Ήμουν κε εγώ εκή έχοντας κερδίση μάλισθα το μεγάλον αξίωμαν του Μπουχέσα, πράγμαν  το οποίο σημαίνη πώς είχα μεγάλη πείρα σχετικώς με την Βρωμομαχίαν σε σχέση με άλλους βρωμομάχους κάτι που η πείρα της είναι σαν το ποδήλατο. Δεν την ξεχνάς όσα χρόνια κε να περάσουν.  Ο Μανωλάκης (ή Adolf Buchler) απ΄την άλλη μπορή λόγο του νεαρού της ηλικίας του να μην είχε την πείρα, είχε όμως τις δυνατότητες της τεχνολογίας να ενσωματώσει  μέσα στην στολήν τεχνικής  υποστηρίξεως του ένα πλήρη προγραμματισμόν άμυνας κε επίθεσης που ενεργοποιούσε αυτόματα τα σωστά κέντρα του εγκεφάλου του εις κάθε περίπτωσην που θα έπρεπε να δράση. Οπότε, να  που καταλήγουμε πάλι στο φιλοσοφικόν ερώτημα ποιος θα νικήση: Η Μηχανή ή ο Άνθρωπός; Η Τεχνολογία ή η Εμπειρία;

Κε μπορή χάριν του παραπάνω ερωτήματος, το 1997  ένας κομπιούτορας ο Deep Blue να νίκησε τον μέγα σκακιστή Κασπάροβ, όμως στην ιστορία αυτή εγώ είμαι ο Ήρωας, εγώ θα νικήσω τον Κακό κε εγώ  θα πάρω να φύγω στο τέλος με το Κορίτσ...εεε...τον Αδερφό μου! Έτσι, παρόλλο που είχα να κάνω με έναν άρτιο  τεχνολογικά αντίπαλο, παρόλλο που αυτός είχε κάσκα κε εγώ όχι, κατάφερα με ένα καίριον χτύπημαν να καταστρέψω το δεξί μηχανικό του χέρι κε με μία απότομη κίνηση πρίν προλλάβη να ατιδράση να φέρω την μπόχα του βρωμόσπαθου μου στις αναπνευστικές εισόδους της μάσκας του.  Εκείνος πέφτη  ημιλιπόθυμος στο έδαφος κε με σθεναρή την φωνήν του μου λέη:

"Φαίνεται πως υποτίμησα τις δυνάμεις σου...πατέρα....Κέρδισες! Τώρα όμως σε παρακαλώ, σήκωσε μου την κάσκα...Θέλω να σε δω με τα δικά μου μάτια..."

 Συγκινητικήν σκηνήν που αν βρισκόταν ένας σκηνοθέτης να το κάνη ταινία (έστω κε με κάποιες μικρες παραλλαγές) θα γινόταν πλούσιος κε διάσημος. Σήκωσα την απρόσωπη κάσκα  αντικρίζοντας πρώτη φορά από κοντά τα μάτια ενός μικρού παιδιού που δεν ήταν πλέον ο Adolf Buchler, αλλά ο γιος που είχα χάση.

"Πατέρα..." είπε, " Συγχώρεσε με. Έκανα λάθος..."
"Το ξέρω, παιδί μου. Σε συγχωρώ. Έλα μαζί μας, να σε πάω πίσω στην μανούλα σου που ανησυχή. Κε αν θέλετε θα αναλάβω εγώ την κηδεμονία σου, μην φοβάσαι..."
"Οχι", απάντησε κε σηκώθηκε ξανά όρθιος." Άλλο εννοούσα! Συγχώρεσε με αν για μια στιγμή θεώρησα ότι θα φαίνεσαι λιγότερο μαλάκας  αν σε δω χωρίς κάσκα. Έκανα λάθος. Είσαι το ίδιο μαλάκας!", είπε τραβώντας μου μία δυνατή κλωτσιά στο καλάμι κε τρέχοντας μακρυά μου.
"Αου!...Κωλόπαιδο!"
"Και μη χάσεις χρόνο προσπαθώντας να με πιάσεις, χερ Φλάντζα!", είπε πηδώντας σε ένα από τα μαύρα σκάφη. "Σε 60 δευτερόλεπτα μπαίνει ένας μηχανισμός που θα ανατινάξει την Βάση!...Ούπς! Αυτό ίσως δεν έπρεπε να στο πω γιατί μάλλον θα προλάβεις να το σκάσεις. Δεν ξέρω τι με έπιασε!"
Ανοίγοντας μία μικρή πύλη προς το διάστημα το σκάφος απογειώνεται κε φεύγη.

"Πενηντα Πέντε Δευτερόλεπτα!",ακούστηκε μια φωνή  σαν τις τηλεφωνήτριες που σε παίρνουν για να σου προτείνουν τις νέες προσφορές Vodafone.
 Πού είναι ο αδερφός μου; Α, νά΄τος! Κάτι ψάχνη στο πάτωμα...
"Σόλωνα! Γρήγορα! Σήκω από κει!"
"'Έχασα τον φακό επαφής μου!"
"...Πενήντα Τρία Δευτερόλεπτα..."
"Μπες στο σκάφος μου! Ποτέ δεν είχες μυωπία!"
"Και αυτό τι σημαίνει; Ότι δεν έχω δικαίωμα να φοράω φακούς;"
"...Πενήντα Ένα Δευτερόλεπτα..."
"Σόλωνα! Μπες στο σκάφος, ΤΩΡΑ!"
"Α, όχι!"
"Τι όχι;"
"Δεν θα με διατάζεις επειδή είσαι ο μεγαλύτερος! Δεν μπαίνω! Θα βρω πρώτα τον φακό μου!"
"...Σαράντα Εννέα Δευτερόλεπτα..."
"Σόλων, άσε τα παιδιαρίσματα σε παρακαλώ κε μπες!"
"Τώρα ποιος κάνει παιδιαρίσματα; Μπες εσύ στο σκάφος, αφού σε ενδιαφέρει τόσο!"
 "...Σαράντα Έξι Δευτερόλεπτα..."
"Σόλων, αν δεν μπης ΤΩΡΑ στο σκάφος..."
"Ναι; Τι θα μου κάνεις; Τι θα μου κάνεις;"
"...Σαρ...ΓΙΑ Τ' ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΘΑ ΠΑΕΙ ΜΑΚΡΙΑ Η ΒΑΛΙΤΣΑ; ",ακούστηκε η εκφωνήτρια της Vodafone, "ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ  ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟ ΓΑΜΩΣΚΑΦΟΣ ΠΡΙΝ ΑΝΑΤΙΝΑΞΩ ΤΗ ΒΑΣΗ!!!...Τριάντα Εννέα Δευτερόλεπτα..."

 Κε εδώ κάπου τελειώνη η ιστορίαν μας, στα 10 δευτερόλεπτα να καταφέρουμε τελικά να φύγουμε πρίν εκραγή η Ψείρα Του Θανάτου, με τον Σόλων από δίπλα μου να αμφισβητή για μια ακόμα φορά οτί είμαι εγώ που τον έσωσα:

"Δια τελευταίαν φοράν, Σόλωνα. Είμαι ο αδερφός σου!"
"Το ξέρω. Αλλά όχι εκείνος που με έσωσε! Εκείνος που με έσωσε ήταν ο Θόδωρος Αρεταίος!"
"Καλά, καλά! Να ξέρεις πάντως πώς όσο σε έσωσε εκείνος ο Αρεταίος, τόσο ο ίδιος  είχε σώση παλιότερα κε τον Αμεντέο Αβογκάντρο!"
"Δεν σε πιάνω..."
"Δεν μου κάνη έκπληξη, αδερφε!" 
-Μπιιιιιίπ!- "ΕΧΕΤΕ---ΕΝΑ---ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟ ΜΗΝΥΜΑ---ΑΠΟ---ΤΟΝ ---(η φωνή αλλάζη στην γνωστή παιδική στριγκλιά) ΑΝΤΟΛΦ ΜΠΟΥΧΛΕΡ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ  ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΟΥ!---Με νίκησες για μια ακόμα φορά, χερ Φλάντζα, αλλά δεν τελειώσαμε! Να περιμένεις να επιστρέψω! Ή καλύτερα, μην με περιμένεις! Θα επιστρέψω έτσι και αλλιώς κε εκείνη η φορά θα είναι η τελειωτική! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ-ΑΑΑΑΑΑ-ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!"
-"ΤΕΛΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ."-

Διάστημα...Το τελευταίον σύνορον...Πάη κε αυτό...Το εξερευνήσαμε...(όχι θα το αφήναμε)...Γυρίζουμε πίσω στην αγαπημενην μας μητέρα Γη ώσθε να επανέλθουμε εις τα πρωθυπουργικάν μας καθήκοντα δίπλα στην αγαπημένην μας οικογένειαν....Ξοδέψαμε πολύ χρόνον εδώ πάνω, ενώ εκή κάτου συνεχίζη να γίνεται της Βουλής...Κάτοικοι της Τζατζουφιάς, επιστρέφω σπίτι!

FIN

  

(Έυχαριστώ ιδιεταίρως τον φίλο κασκαντέρ που αντικατέστησε εμένα κε τον Αντολφ Μπούχλερ στις επικίνδυνες σκηνές των φωτογραφιών. Χωρίς την πολύτιμην συνεισφοράν του, θα είμασθαν θε-α-ματικώς πολύ πτωχώτεροι.)