Ο Φλάντζας αντεπιτίθεται

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ, ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ ΠΡΩΙ-ΚΖΖΚΟΥΜΦ-ΠΑΛΙ-ΣΥΝΕΔΕΣΑ-ΤΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΔΕΙΚΤΗ-ΜΕ-ΤΗΝ-ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ;

Ο γαλαξίας Τρίχα Του Ανδρουλάκη αποτελή ένα πολύ παράξενο σημείον του Σύμπαντος καθότι θεωρείτω ως η μοναδικήν απόδειξις  υπάρξεως του Μίμη Ανδρουλάκη. Μάλισθα, ως κάθε γαλαξίας που σέβετω τον εαυτό του, η Τρίχα Του Ανδρουλάκη είναι αρκετά μεγάλη ώσθε να χωρέση όχι μόνο τα εκατομμύρια βιβλία που έχη εκδώση ο Μίμης (συν δια αυτά που θα γραφτούν στο μέλλον)  αλλά κε την κάθε τρίχα του. Κυρίες κε κύριοι, πλέουμε σε ένα σύμπαν με τρίχες...

Σε αυτή την γωνιά του αχανούς διαστήματος ταξιδέψαμε δια να βρούμε τον  αδερφό μας Σόλων καθώς όλες οι ενδείξεις μας λένε πως εκή βρίσκεται κε η Βάση του μισητού μας εχθρού Μπούχλερ (ο οποίος τον απήγαγε ωσθε να φτιάξη μια ολόκληριν στρατιάν από Ρομπότ-Σόλων κε να κατακτήση τον κόσμο, ο οποίος δε, μου απεκάλυψε οτι είναι γιος μου κε  συγνώμη απο τους αναγνώσθαι μου αν γινόμασθε ολίγον διαστημική σαπουνόπερα, επαναλαμβάνοντας τα ίδια κε τα ίδια, αλλά κάπως πρέπη να κάνουμε μιαν περίληψιν προηγουμένων). Πραγματικά η Βάση στεκόταν  στο βάθος του γαλαξία με τις τρίχες έχοντας το μέγεθος μιας τεράστιας...τεράστιας...

"Καλώς ήρθατε στην Ψείρα Του Θανάτου, χερ Φλάντζα!", ακούστηκε από τα ηχεία η τσιριχτή φωνή του Μπούχλερ. "Δεν πιστευω να επιμένετε να έρθετε;"
"Πετυχημένον όνομαν δια ένα τέτοιο μέρος", πήγα να πω, αλλά δεν πρόφτασα. Το μόνον που είπα ήτω ένα "Πε.."

Καμία 15αριά έχθρικά σκάφη μέσα από την Ψείρα Του Θανάτου ξεχύθηκαν καταπάνω μου να με εξοντώσουν. Κε ευτυχώς που έχω ουχί μόνον ένα ευλύγισθον σκάφος αλλά κε γρήγορα αντανακλαστικάν ώσθε να ανταπεξέλθω εις μίαν ιδιαιτέρως δύσκολην μάχην.  Μέσα από την οθόνην ακριβείας του πιο σύγχρονου υπολογιστή μου έβλεπα τον εχθρό  να έρχεται (όπως πολύ ρεαλιστικά είχαμε δη να γίνεται στο Matrix) , προσπαθώντας να τον εξολοθρεύσω με το SPACE...συγνώμην με τα κανόνια λέιζερ του σκάφους με σκοπό να φτάσω στην Βάση του κε να περάσω πίστα...εεε..να μπω μέσα. Υσθεραν από μίαν κοπιαστικήν μάχην με τα  σκάφη του εχθρού (την οποίαν αν σας περιέγραφα θα γέμιζα πέντε σελίδες με "βζζζζ-βζζζζ-τιου-τιου-τιου-μπαμ-γουαμ-ζουμ-φομπ-φομπ-φομπ-τιιιιιιιιγουμ-τιιιιιγουμ-κρακα-μπουμ") κατάφερα να επιτέλους να φτάσω  στην Ψείρα Του Θανάτου κε περιέργως  πολύ εύκολα να βρω ένα άνοιγμαν κε να μπω μέσα της.

 Βγαίνω από το σκάφος μου κε πριν αρχίσω να ψάχνω τον αδερφό μου , ακούω από το βάθος την φωνή του:

"Θεόδωρεεεε! Εδωωωω! Βοήθεια!"

Μα είναι δυνατόν να είμαστε αδέρφια κε να μην έχη μάθη να με φωνάζη σωστά; "Που είσαι;"

"...δωωωω!"

"Βοήθα λίγο, αδερφέ!"

Παύση.

"Μπαίνεις στην πρώτη πόρτα δεξιά, που οδηγεί σε ένα ασανσέρ. Εκεί πατάς να ανεβείς στον Έκτο (στο Πέμπτο πρέπει να ξαναπατήσεις το κουμπί γιατί κολλάει) και αφού βγεις θα βρεις ένα διάδρομο αριστερά και έναν δεξιά. Παίρνεις τον δεξί που σε βγάζει μπροστά από μία μεταλλική σκάλα και κατεβαίνεις άλλους τρεις ορόφους.  Αριστερά μέσα συναντάς πέντε πόρτες. Ανοίγεις αυτή που κάποιος έχει γράψει με κόκκινο μαρκαδόρο ΘΡΥΛΟΣ, μπαίνεις μέσα και στον απέναντι τοίχο σου ακριβώς υπάρχει ένα φρεάτιο. Λύνεις τις βίδες με το κατσαβίδι Νο 5 και αφού συρθείς μέσα....Α! Έφτασες κιόλας;"

"Φυσικά. Αλλά για πες μου. Διατί προ ολίγου με αποκάλεσες Θεόδωρο;"

"Μα είσαι ο Θεόδωρος Αρεταίος! Ο ήρωας μου!"

"Όχι, είμαι ο Δωρόθεος Φλάντζας! Ο αδερφός σου!" 

"Α..κρίμα...καλά...Τότε θυμήσου να λαδώσεις τους μεντεσέδες του κρεβατιού γιατί έτριζαν όλο το βράδυ..."

"Κε εγώ χάρηκα που σε ξαναβρήκα! Αλλά γιατί έχω το αίσθημα ότι μου φάνηκαν πολύ εύκολα όλα αυτά;"

"Είδες; Δεν χάθηκες με τις οδηγίες  μου!"

"Όχι, όχι...Άλλο θέλω να πω...Μήπως όλο αυτό είναι...(η μουσικήν κορυφώνεται σε  κρεσέντο)...ΠΑΓΙΔΑ;

"Φυσικά και είναι παγίδα, χερ Φλάντζα!" , ακούστηκε η τσιριχτήν φωνήν του Μπούχλερ, "Καραπαγίδα μάλιστα ! Μόνο ένας ηλίθιος θα μπορούσε να την πατήσει τόσο εύκολα!"

"Φύλαξε τα μεγάλα σου λόγια, Μανωλάκη! Ηλθα να λάβω τον αδερφόν μου κε να απέλθω! Αλλά, μα τον Θεό Αγορίτσι! Πώς ψήλωσες έτσι;"

"Είναι η τεχνική υποστήριξη μου, χερ Φλάντζα.Να μπορέσω επιτέλους να αναμετρηθώ μαζί σου ίσος προς ίσο!"

"Νομίζω πώς είναι καιρός να σου δώσω ένα καλό μάθημα, Μανωλάκη!"

"ΜΗ ΜΕ ΛΕΣ ΜΑΝΩΛΑΚΗ!", τσίριξε. "ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΩ ΝΑ ΜΕ ΛΕΣ ΜΑΝΩΛΑΚΗ! ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ADOLF BUCHLER! ADOLF BUCHLER - Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΟΥ! ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;"

"Μα, ναί, ναι..." , είπα συγκαταβατικά. Θυμήσθε μου, αν ποτέ αναλάβω την κηδεμονίαν του, να μην του επιτρέπω να βλέπη ταινίας με τον Ράμπο, τον Τσακ Νόρις ή τον Στήβεν Σιγκάλ.

"Ωραία", είπε ανακουφισμένος. "Ωραία... Και απ' ότι βλέπω έφτιαξες και καινούριο Βρωμόσπαθο!", συνέχισε ανάβοντας με ενα πιφ το δικό του έτοιμος για θέση μάχης.

"Οποτε θέλης, κύριε  'Αντολφ Μπούχλερ'! ", απάντησα με την σειρά μου, ανάβοντας με ένα ποφ  κε το δικό μου.

Κε η Βρωμομαχία μας  άρχισε...