Δια την Τιμήν κε την Υπόληψιν του κου Π.

Σήμερα κε ενώ διάβαζα την καθιερωμένην μου εφημερίς ήλθε να με επισκευθή εις το ψυχαναλυτικόν μου ντιβάνι ένας συχνός μου ασθενής (που δια δεοντοπαραλογικούς λόγους θα τον ονομάσουμε κο Π. κε θα καλύψουμε τα μάτια του στην παρακάτω φωτογραφίαν) κατακυριευμένος από τον φόβον οτι πρέπη να σώση την τιμήν κε την υπόληψίν του. Ο φόβος του άρχισε πιο συγκεκριμένα από ότι μου είπε από κάποιο όνειρο το οποίο είχε δη. Του είπα οτι είχε τρία τέταρτα χρόνο δια να μου το διηγηθή, όσην ώρα θα χρειαζόμουν δηλαδή δια να λύσω το σταυρόλεξο της εφημερίδος.

"Ονειρεύτηκα οτι πέθανα...", άρχισε.

"Μμμ...Πάρα πολύς κόσμος έχη δη το ίδιο όνειρο!"

"Ορίστε;"

"Τίποτα...Συνηθισμένο όνειρο, λέω! Να βλέπη κάποιος οτί πεθαίνει! Συνεχίσθε..."

 

 "Καθώς ανέβαινα λοιπόν στον ουρανό κοιτάζω κάτω κε βλέπω την μεγαλειώδη πομπή προς τον Μνημειώδες Τάφο που μου είχανε χτίσει στο κέντρο των Αθηνων. Ο κόσμος έκλαιγε που με είχε χάση..."

"...Έχη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του... "

"...Παρακαλώ;"

"Οχι, λύνω ένα σταυρόλεξο. Αρχίζη από Μ  με 11 γράμματα."

"Ματαιόδοξος;"

"Προοδεύωμεν...Προχωρήσθε..."

"Να σας πω την αμαρτία μου, μου άρεσε. Κυρίως στο σημείο που έπρεπε να θυσιαστούν μαζί με μένα κε δύο εκατομμύρια δημοσιογράφοι..."

"Δύο εκατομμύρια, είπατε;"

"Εεεε...20 δημοσιογράφοι ήθελα να πω!  Γιατί να πω δύο εκατομμύρια;  Αφού δεν υπάρχουν δύο εκατομμύρια δημοσιογράφοι! Υπάρχουν δύο εκατομμύρια δημοσιογράφοι;"

"Χμμμ....Να επανέλθουμε αργότεραν στο λάπσους που κάνατε κε την επιμονή σας να επαναλαμβάνετε συνεχώς τις λέξεις 'δύο εκατομμύρια'...Θέλετε να συνεχίσθε; "

 "Ανέβαινα κε ανέβαινα λοιπόν προς τα πάνω, μέχρι που φτάνω μπροστά από ένα μαρμάρινο γραφείο περικυκλωμένο στα σύννεφα. Κε πίσω από αυτό ποιος νομίζετε οτι με περίμενε κοιτώντας με, με σαρδόνιο χαμόγελο;"

"Ο...Θεός;"

"Ο Μαρξ!"

"...Ωχ, αμάν!"

"Αυτό είπα κε εγώ! μόλις Τον είδα!"

"Λοιπόν; Λοιπόν;"

" 'Μμμμνα σας εξηγήσω', Του λέω. 'Δέν χρειάζεται να μου εξηγήσης τίποτα', με διακόπτη κε ανοίγη το τεράστιο Βιβλίο που είχε μπροστά Του. 'Ολα είναι γραμμένα εδω μέσα!'. 'Οοοόλα;', τον ρωτάω; 'Οοοοόλα', μου απαντάη..."

"Θα πρέπη να είχε πόλλούς τόμους αυτό το Βιβλίο. Συνεχίσθε..."

" 'Βλέπω', μου λέη, 'οτί ανησυχείς για την Ψυχή σου. Δηλαδή την Τιμή κε την Υπόληψη σου. Διαβάζω εδώ πώς πολύ παλιά είχες χαρακτηρήση καλλιτέχνες που φωνάζανε για τον Οτσαλάν σου ως κουραμπιέδες κε κουραδόμαγκες. Επίσης χαρακτήρισες  φασίστες κε μαλάκες με μεγάλη ευκολία τους αγανακτισμένους, ασχέτως αν κάποτε μπορή να σε στήριξαν' . Γυρίζη σελίδα κε συνεχίζη: 'Είπες κοπρίτες τους δημοσίους υπαλλήλους. Πώς τα Φάγατε Όλοι Μαζί. Μέχρι  κε τους αντιπάλους σου  τους έβγαλες δολοφόνους που θέλουν να σε καθαρίσουν! Κε αφού αμαύρωσες την Τιμή κε την Υπόληψη  όλων των άλλων ανθρώπων κε  όσων δεν πήγαιναν με τα νερά σου, θυμήθηκες ξαφνικά την δική σου Τιμή κε Υπόληψη  μοιράζοντας εξώδικα, μηνύσεις κε αγωγές δεξιά κε αριστερά σε όσους σε είχανε κακοχαρακτηρίση ή σατιρίση!' "

"Χμμμ...Τα δύο εκατομμύρια που λέγαμε, δηλαδή!"

"Κλείνη τότε το Βιβλίο με μια κίνηση κε μου λέη: 'Μετά από αυτά, τι πιστεύης; Έχη σωθή η Ψυχή σου;'  'Βεβαίως!', Του λέω. 'Γιατί  κανής δεν έχη το δικαίωμα να προσβάλη κε να διασύρη την Τιμή κε την Υπόληψή μου!'. Τότε δόκτορα μου, ακούστηκε ένας κεραυνός, εγώ έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου κε άρχισα να πέφτω!"

 "Α, στο Διάολο!"
"Το ίδιο είπε κε Εκείνος!"

"Κε έτσι προσγειώθηκα μέσα σε ένα από τα καζάνια της Κολάσεως ανάμεσα στον Παπαδόπουλο που όποτε άνοιγε το στόμα του βρώμαγε φέτα κε στον Χίτλερ ο οποίος μου έλεγε στα Γερμανικά 'Sie auf den Preis und Reputation?' "

"Το οποίο ξέρετε τι σήμαινε;"

"Δεν ξέρω. Θα πρέπη να το γκουγκλάρετε, Δρ.Φλάντζα!"

"Κανονική Κόλαση πάντως..."

"Δεν λέτε τίποτα! Να μην σας πώ τι μορφή είχε ο Διάολος που μας τρυπούσε!"

"Να μου πείτε την επόμενην φοράν; Έχη περάση η ώραν μας..."

Τότε, ο  κος Π. εμφανώς εκνευρισμένος σηκώθηκε από το ντιβάνι φωνάζοντας:

"Έτσι είστε εσείς οι ψυχαναλυτές! Μόλις αρχίζη κάποιος να σας λέη τον πόνο του, τον καημό του κε τους φόβους του, εσείς του πετάτε ότι τελείωσε ο χρόνος τους! Πραγματικά αναρωτιέμαι πώς βρίσκετε ακόμα δουλειές!"

"Κε εγώ αναρωτιέμαι", του απάντησα, "πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που δεν σέβονται καθόλου την Τιμήν κε την Υπόληψιν  κάποιου τρίτου, να είναι κε αυτοί που θυμώνουν περισσότερο αν θιχτή έστω κε στο ελάχισθον η δικήν τους! ....Καλήν σας ημέραν!"