1969 κε το ρετουσαρίσμαν της Ιστορίας

Όπως κάθε χρόνον έτσι κε φέτω τέτοιαν μέραν με πιάνη να ξεθάβω τας παλίας φωτογραφίας μου τότε που ήμουν νέος, ελέυθερος κε ατίθασο νιάτο. Η παρακάτω δια παράδειγμαν τραβηγμένη το 1969 δείχνη πως κε εγώ ήμουν ένας χίπις, που πήγαινα στα κλαμπς κε στα πάρτυς δια να χορέψω ροκεντρό, τουϊστ κε τσα-τσα-τσά.

Η συγκεκριμένην με έκανε να θυμηθώ διάφορας περιπέτειας μου από εκείνη την χρονιάν εκ του Εξωτερικού που βρισκόμουν δια τας σπουδάς μου κε παρόλλο που αποθανατίσθηκαν από τους τότε φωτογραφικούς φακούς θεωρήθηκε πώς έπρεπε να ρετουσαρισθούν κε να παραποιηθούν. Όμως εμείς επειδής κρατούμε τας πρωτότυπας εκ του αρχείου μας θεωρήσαμε πώς μέραν σαν αυτή, έπρεπε επιτέλους να αποκαταστήσωμεν την αλήθειαν τους.

28 Μαίου 1969

Ήτω τότε που δούλευα γκρουμ στο ξενοδοχείον Queen Elizabeth του Μοντρεάλ προκειμένου να βγάλω κανά χρήμαν να τελειώσω τας σπουδάς μου. Τότες χτύπησε το κουδουνάκι της κυρίας του 1738 που ήθελε ολίγον γάλαν δια το τσαϊ της. Μου επεσήμανε πώς αν δεν την έβρισκα εις το δωμάτιον 1738 θα μπορούσα να την ψάξω επίσης κε στα 1740, 1742, ή 1744! Πρός μεγάλης μου έκπληξης επειδή κανής δεν είχε μπή εις τον κόπον να με ειδοποιήση, αυτοί που μέναν εκη, ήτω ο κύριος Λένον μετα της συμβίας του κυρίας Όνο που πριν δυο μέρες μετά το κρεβάτωμα (bed-in , στην γαλλικήν) που είχαν αποφασίση να περάσουν δια τον μήνα του μέλιτος τους στο Amsterdam Hilton Hotel στις 20 του μηνός, αποφάσισαν να το συνεχίσουν κε στο συγκεκριμένον ξενοδοχείον κε δωμάτιαν δια κάνα δυο βδομάδας ακόμα.

"Χρειάζεσθε τίποτε άλλο;" ρώτησα το ξαπλωμένο ζεύγος που έπαιζε με ένα λευκό σκάκι.

"Οχι, ευχαριστούμε", απάντησε η κυρία Όνο.

"Απλώς, ειρήνη", συμπλήρωσε ο κύριος Λένον.

20 Ιουλίου 1969

Είχα φύγη πλέον από το ξενοδοχείο που δούλευα, αρχίζοντας ως ελεύθερος επαγγελματίας να ασχολούμαι με την κηπουρικήν, το καλλωπισμόν κήπων κε των εξωτερικών χώρων γενικότερα. Τότε ήτω που δέχθηκα εκείνο το μυστήριον τηλεφώνημαν από κάποιον κύριον Μούνμαν που ζητούσε να περιποιηθώ το κτήμα του. Μου είπε οτι είναι λίγο μακριάν, όμως θα πληρωνόμουν αρκετά καλά. Ήταν πράγματι μακριά, αλλά τότε ήμουν νέος με όρεξην δια δουλειά οπότε δεν υπολόγισα την απόστασην. Έτσι πήγα αρχίζοντας τον καλλωπισμόν του κτήματος ο οποίος δεν ήτω εύκολος. Καθώς φαίνετω το είχε παραμελήση πολλά έτη κε είχε πολλά ξερόχορτα τα οποία έπρεπε να θερίσω με την μηχανήν του γκαζόν. Τελικώς όμως φαίνεται πώς έγινε καλή δουλειά. Κε ενώ είχε φτάση 2:56 το βράδυ, πάνω που τα καθάρισα όλα, να' σου κε προσγειώνεται στο κτήμα το Apollo 11 να αναστατώση όλα όσα είχα κάνη!!!

"Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα", είπε εκείνος ο Νιλ Άρμστρονγκ βγαίνοντας από το σκάφος.

"Μικρό ή μεγάλο δεν ξέρω, πάντως πρόσεξε διατί το βήμα σου μου πατάη τα παρτέρια!", απάντησα εκνευρισμένος.

Κε θέλω εδώ εις αυτό το ιστολόγιον, να καταγγείλω επισήμως οτί ο κύριος (χα) Νιλ Άρμστρονγκ δεν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε την Σελήνη, αλλά εγώ! Ούτε ο Τεντέν, ούτε οι Smashing Pumkins! Κε είναι φανεροί οι λόγοι που ρετουσάραν την παραπάνω φωτογραφίαν οι Μικιμαουαμερικάνοι!

8 Αυγούστου 1969

Λονδίνο: Μερικάς μέρες δια ψώνια κε να βρώ κανά σένιο κουστουμάκι. Εντελώς τυχαία ξανασυνάντησα τον κύριο Λένον στο δρόμο ενώ τον ακολουθούσαν καθ' οδόν τρεις πολύ μυστήριοι τύποι.

"Προσέξτε!", του είπα. "Νομίζω πώς σας παρακολουθούν!"
"Ε, αν δεν είναι η CIA μήν ανησυχείς, είναι απλά ο Πόλ, ο Τζόρτζ κε ο Ρίνκο!", μου απάντησε γελώντας.
Κε έτσι μου έτυχε να διασταυρωθώ με τα διάσημαν Σκαθάριαν διασχίζοντας την Abbey Road.

Είχα σκεφθή μάλισθα πόσο πτωχοί κε πένηδες μπορή να ήταν τελικά άσχετα με όλα αυτά που γράφαν τότε αι εφημερίδαι, αφού ένας από αυτούς δέν είχε να αγοράση ούτε παπούτσια! Μεγάλη φτώχια αυτοί οι άνθρωποι! Μεγάλη δυστυχία! Πάντως δια να επανέλθομεν είς το θέμαν μας, όταν στις 26 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς βγήκε το ομώνυμον άλμπουν τους δυσθυχώς δεν με περιλάμβανε εις το εξώφυλλον καθώς κε πάλι είχα ρετουσαρισθη εκ της φωτογραφίας. Θέλω να πιστεύω πώς κάτι τέτοιο έγινε προφανώς επειδή δεν άνηκα εις το συγκρότημαν κε όχι δια κάποιον άλλο λόγον. Ο κύριος Λένον ήτω σοβαρός άνθρωπος.

15 με 18 Αυγούστου 1969

Woodstock...Αααχ, το Woodstock! Τρείς μέρες Ειρήνης κε Μουσικής! Ήμουν κε εγώ εκή! Ποιους να πρωτοθυμηθώ; Ραβί Σανκάρ; Τζόαν Μπαέζ; Σαντάνα; Τζό Κόκερ; Τζάνις Τσόπλιν; (αχ, Τζάνις...γιατί Τζάνις;) Gratefull Dead; (Αχ,Τζέρι...γιατί Τζέρι;) Jeferson Airplane; Country Joe and the Fish; Ten Years After; Γιάννη Πάριο;....(ε,χμ...όχι λάθος ο τελευταίος, επαρασύρθην). Φυσικά δεν ξέχασα τον μεγάλο Τζίμι Χέντριξ (Δημητράκη, τον εφωνάζαμε) δια τον οποίον δούλευα εκείνη την περίοδον στο συγκρότημα του!

Κε να εξηγήσω, η παραπάνω φωτογραφίαν η οποίαν τελικώς κατέληξε να ρετουσαρισθή έτσι, τραβήχθηκε καθώς εγώ του φέρνω την κιθάραν του την οποία είχε ξεχάση σπίτι. Στην συνέχεια μου φώναζε ότι άργησα. Προφανώς δια λόγους μάρκετινκ κε δια να μην φανή ποτέ πώς ο μεγάλος Τζίμι Χέντριξ ήταν αθεράπευτα ξεχασιάρης αλλάξανε την φωτογραφία. Να προσθέσομεν επίσης εδώ, πώς όλη αυτή η ιστορίαν με τα ναρκωτικάν ήτω ένα μεγάλο ψέμα. Όπως ΚΕ ο Νίκος Καρβέλας (το τονίζω) , ο Δημητράκης δεν έβαζε στο στόμα του ούτε μπύρα! Κε μια φορά που είχε δοκιμάση μαριχουάνα (κατά λάθος) , δεν είχε τραβήξη τον καπνό!

Ως εκτούτου, κε μέχρι νεοτέρων απ' το φλατζικό μέτωπο,

καλήν Πρωταπριλιάν κε καλόν μήναν!