Η Ιεράς Γραφάς της Αγίας Τουαλέτας

ΕΔΑΦΙΟΝ 1: ΓΕΝΕΣΙΣ

Εν αρχήν το Παστίτσιον Γαρ Μπαγιάτικον. Ετούτο εδημιούργησεν πόνον κε δύσφορίαν εκ κοιλίας Ανθρώπων κε τότε αισθάνθηκαν ανάγκην να αφοδεύσουν εις Μέρος Καθαρόν κε Σφουγγαρισμένον. Ο Αγορίτσι εισακούγοντας κε οσφραίνοντας τας πορδάς των Ανθρώπων τούτων πήρε Λουτροκαμπινέ, Καζανάκι, ,Κωλόχαρτον κε απαιτούμενα Πλακάκια Μπάνιου κε δημιούργησε Μέρος Καθαρόν κε Σφουγγαρισμένον.
«Αυτό είναι το WC σας» Είπεν ο Αγορίτσι στους Ανθρώπους. «Κε εδώ το Κωλόχαρτόν σας. Πάρτε Το, κάντε ότι είναι να κάνετε, αλλά να διατηρείτε το Μέρος καθαρόν κε μην λησμονείτε το τράβηγμα του Καζανακίου μετά Σκουπίσματος. Το Αγόρι να σηκώνει το Στεφάνι επί της Ουρήσεως Ανακουφίσεως αυτού, ενώ το Κορίτσι να Το κατεβάζη. Τέλος, κλείνετε την Πόρταν. Τώρα, Ανακουφισθείτε με τις Ευχές μου. »
Κε ο Αγορίτσι τους άφησε να ξαλαφρώσουν επί WCως.

ΕΔΑΦΙΟΝ 2: ΛΕΡΩΣΙΣ

Κε έμειναν οι Άνθρωποι ανακουφισμένοι εις το WC δια επτά ολόκληρας ημέρας. Το Μέρος ήτω Καθαρόν κε Σφουγγαρισμένον, το Καζανάκι λειτουργούσε, το Κωλόχαρτον ήτω ατέρμονον αλλά κε απαλόν εκ των πισινών τους κε το Αφρόζον πάντα ευωδίαζεν. Τόσο άρεσε στους Ανθρώπους.
Τα είδε τούτα το Μπαγιάτικον Παστίτσιον, κε πολύ θύμωσεν που ο Αγορίτσι είχε δημιουργήση ένα Μέρος να ανακουφίζονται από Αυτόν, που την εβδόμην ημέραν πλησιάζη το Αγόρι μεταμφιεσμένος εις Κακήν Σκέψην κε του λέγη:
«Διατί να είσαι αναγκασμένος να σηκώνεις το Στεφάνι κάθε φορά που πάς να ουρήσεις; Δεν είναι τρομερά βαρετόν;»
«Είναι, Κακή Σκέψη, μόνο που ο Αγορίτσι έχη πή πώς δεν κάνη, διότι θα το λερώσω κε το Κορίτσι θα συχαθή να κάτση.»
«Άντε πάλιν αυτός ο Αγορίτσι» μουρμούρησεν το Μπαγιάτικον Παστίτσιον μέσα από τα δόντια του. «Ε, λοιπόν, πείτε στον κύριον Αγορίτσι….χμ!χμ!...Λάθος προσέγγισις…»
Το Μπαγιάτικον Παστίτσιον μεταμφιεσμένον εις Κακήν Σκέψην έκανε μίαν παυσις κε ξαναμίλησε ποιο ψύχραιμα:
«Σου πάω κε στοίχημα πώς τόσο καλό σημάδι ξέρης, ώστε μπορείς να ουρήσεις κατευθείαν εν του Λουτροκαμπινέος . Ετσι κε γίνη τούτον θα σε κεράσω τας μπύρας που θα πιούμε τώρα.»
«Μέσα!» απάντησε το Αγόρι. «Φέρε τις μπύρες κε θα σου δείξω πόσο καλό σημάδι εγνωρίζω.»
«Πιες τας μπύρας εσύ, κατούρα κε επιστέφω Δημήτριος. Τώρα έχω μίαν δουλειάν.» είπεν το Μπαγιάτικον Παστίτσιον κε έφυγε πηγαίνοντας πάλι ως Κακή Σκέψην προς το Κορίτσι που εκείνη την ώρα έσβηνε το τσιγάρον της επι του τασακίου.
«Διατί να είσαι αναγκασμένη να σβήνης το τσιγάρον σου επί του τασακίου, κε δεν το πετάς κατευθείαν επι του Λουτροκαμπινέος να σβήση; Δεν είναι τρομερά βαρετόν;»
«Είναι, Κακή Σκέψη, μόνο που ο Αγορίτσι είπε να μην λερωνομεν….»
«Ξέρω, ξέρω» είπε το Μπαγιάτικον Παστίτσιον «αλλά εφόσον χρησιμοποιής το Καζανάκι, το τσιγάρον θα φύγη.»
«Ω, μπα! Τούτον το τσιγάριον έχη Γόπαν κε η Γόπαν εμμένει πάντα επι της επιφάνειας του Λουτροκαμπινέος.»
«Αμφισβητής δηλαδή την δύναμην του Θεού σου Αγορίτσι, να φτιάξη ένα Καζανάκι που να έχη την δύναμην να καθαρίση την Γόπαν; Πέτα το μέσα κε μην αμφιβάλης δια το Έργο του Κυρίου σου.»

Κε το Κορίτσι πέταξε το τσιγάρον εις τον Λουτροκαμπινέν, ετράβηξον το Καζανάκιον μα η Γόπαν παρέμενεν επι της επιφανείας Του. Το Αγόρι ήπιε κε ξεδίψασε με τας μπύρας κε μεθυσμένο καθώς ήτω, κατούρησε έξω κε πάνω από το Στεφάνιον. Το WC είχε πλέον λερωθή κε το Μπαγιάτικον Παστίτσιον ήτω εξαφανισμένον δια να δώση εξηγήσεις. Τουλάχιστον το Αγόρι χάρηκε διατί παρόλο που έχασε το στοίχημαν δεν θα πλήρωνε κε τας μπύρας.

ΕΔΑΦΙΟΝ 3: ΤΙΜΩΡΙΑ

Τα είδεν τότε αυτά ο Αγορίτσι κε είπε με βροντερή φωνήν εις τους Ανθρώπους:
«Ποιος δεν σήκωσε το Στεφάνι;»
«(χικ) Εγώ Κύριε» απάντησε το Αγόρι.
«Ποιος έριξε τας Γόπας του επι του Λουτροκαμπινέ;»
«(γκουχ) Εγώ Κύριε», είπε το Κορίτσι.
«Κε ποίος δοκίμασε από την σούπα μου, έφαγε το φαγητό μου κε κοιμήθηκε στο κρεβάτι μου;»
«Αυτό είναι από άλλο παραμύθι, Κύριε!»
«Δεν θέλω θολοκουλτουριάρικα!» Ετσαντίστη ο Αγορίτσι διότι πριν από αυτό έβλεπε Άδωνι. Αυτά είπε κε συνέχισε:
«Από δω κε στο εξής θα διωχθείτε από το WC, αλλά θα είσθε αναγκασμένοι να επιστρέφετε εις αυτό τουλάχιστον τρεις φορές την ημέραν καθότι θα σας δημιουργήσω την Ανάγκη.»
«Μα Κύριε…»
«Μαμούνια! Δεν τελείωσα! Το Κωλόχαρτον που θα αναγκασθείτε να αγοράζετε θα είναι καταδιασμένο να τελειώνει πάντα την ακατάλλην στιγμήν, το Καζανάκιον σας να τρέχη χαλασμένο πάντα όταν θα θέλετε να κοιμηθήτε, να έχετε πονοκέφαλον ή να είναι Κυριακή, τα δε αγόρια να ξεχνάνε να σηκώσουν το Στεφάνι, οι Γόπαι που θα πετάτε να μένουν επί της επιφάνειας κε οι κουράδας που θα παράγετε να καθαρίζουν μετά δυσκολίας εν του Λουτροκαμπινέ.»

Αυτά είπεν ο Αγορίτσι κε εκδίωξε τους Ανθρώπους για πάντα από το WC.

«Και τώρα, τι κάνουμε;» είπε το Αγόρι.
«Ξέρω γώ; Προσωπικά έχω μια λιγούρα που δεν λέγεται.», είπε το Κορίτσι.
«Πάμε να χτυπήσουμε μια παστιτσάδα ο καθένας; Ξέρω έναν καλό.»
«Φύγαμε!»