Ουφ, τι εφιάλτης κι αυτός!

Δεν έπρεπε να φάω ανανά φρικαρισέ γαρνιρισμένο με μερέντα κε φρίσκις με αυτή τη ζέστα πριν κοιμηθώ. Ίσως να με επηρέασε κε μία παράγραφος από τα ποστ του Υπουργού μας Καρόλου Πολσεμάνεν, που στροβιλιζόταν στο μυαλό μου λίγο τον ύπνον...

Οπότε ετοιμασθείτε δια σεντονάτο ποστ διατί τον εφιάλτη τον είδα κε ήταν μπόλικος. Ήμουνα λέη στο γκαράζ κε μόλις είχα τελειώση την χρονομηχανή που θα με ταξίδευε πίσω στο χρόνο κε που αλλάζοντας κάποια πράγματα εκή να μπορέσω να αποτρέψω την σημερινή κατάστασι της Καραγκιοζλάδος. Αποστολήν μου ήταν η εξής: Σαν πρώτο βήμα να εμποδίσω τον ΓΑΠ από το να γεννηθή έτσι ώσθε να μην καταστρέψη την χώραν  κε εις την συνέχειαν να αποτρέψω Σαμαρά να γίνη πολιτικός. Κε ευτυχώς που  είς το Φλαντζο-Γκαράζ μου υπάρχουν πάντα τα κατάλληλα εξαρτήματα δια την κατασκευή μιας τέτοιας μηχανής.

 Ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο με την Μηχανή, μπορούσα να δω πολυτελή αυθαίρετα ξενοδοχεία κε σκυλάδικα της Παραλιακής να διαλύονται σιγά σιγά, να γίνονται γιαπιά, στη συνέχεια οικόπεδα κε στο τέλος δάση. Πρώτος μου σταθμός, 16 Οκτωβρίου  1951 στην Μινεσότα των Ηνωμένων Πολιτειών. Λίγες ώρες πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου κε η Μαργαρίτα  Τσαντ βρεθούν σε εκείνο το μοιραίο ραντεβού που θα τους οδηγήση στο κρεβάτι ώστε 9 μήνες μετά να φέρουν στο φως τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργο Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν χρειαζόταν να κάνω πιο  πολλά ωσθέ να αποτρέψω το μοιραίο ραντεβού από το να χαλάσω τα φρένα του αυτοκινήτου που θα οδηγούσε ο Ανδρέας δια να πάη στην Μαργαρίτα . Μόνο που έπρεπε να βιαστώ.

 Όπως ακριβώς τα είχα υπολογίση. Ο Αντρίκος ξεκίνησε με το αμάξι, αλλά εις το πρώτο κόκκινο που  δοκίμασε να σταματήση, τα φρένα δεν έπιασαν με αποτέλεσμα κάνοντας εκείνο μια κωλιά να πετάξει μακρυά εναν σκουπιδοντενεκε ενώ συνέχισε να ντελαπάρη μέχρι που βρήκε ενα τοίχο στον οποίο κε έπεσε πάνω. Τον μεταφέρουν αμέσως  στο νοσοκομείο εις το οποίο θα αναγκασθή να μείνη στο κρεβάτι δια αρκετούς μήνες καθότι βρέθηκε με σπασμένα όλα του τα κόκκαλα. Δια να προλλάβομεν μάλισθα κανένα ατυχές συμβάν όπως να το σκάση τελικά ο μπερμπάντης ο Αντρίκος κε  συλληφθή τελικώς ο Γιωργάκης ανέλαβα ο ίδιος προσωπικά με την ιδιότητα του ιατρού  την επιτήρισιν του.

 Επόμενη στάσις κάποια χρόνια αργότερα στην πιτσαρία "Antonis&Friend"  που δούλευε ο Σαμαράς την περίοδον 1972 κοντά στο κολέγιον Άμχερστ. Φτάνοντας εκή με την Μηχανή μου, νοίκιασα ένα διαμέρισμαν  κε τους έκανα τηλεφωνικά την παραγγελία μου για πίτσα με το όνομα "Κανένας" ώσθε να μην δημιουργήσω υποψίες. Κε ναί, εστάθην τυχερός! Την πίτσα μου παρέδωσε ευτυχώς ο ίδιος ο Antonis κε όχι ο friend του,

"Ευχαριστώ, ρε φιλαράκι", του είπα όταν μου παρέδωσε την πίτσα, "κε χαιρετισμούς στον Γιώργο τον Παπανδρέου;"

"Τον ποιόν;" με κοίταξε με αληθινή απορία.

"Τίποτα. Λάθος" του λέω. Εξάλλου αυτό ήταν απο μόνο του αρκετό να καταλάβω πώς τα πράγματα χρονικά είχαν αλλάξη. Καθότι διαφορετικά ήξερα πως τον εγνώριζε.

"Πέρνα μέσα να σου δώσω κε ένα έξτρα μπουρμπουάρ" του είπα. 

"Χοχο, ναί!" είπε με εκείνο το ύφος που θα έπαιρνε κι ένας αγάμητος σπασίκλας ακούγοντας πώς η ανοργασμικιά της τάξης θέλη να του  δείξη το σουτιέν της. Μπαίνοντας μέσα λοιπόν τον πιάνω από το σβέρκο κε με μία Βουλκανική κίνηση που είχα μάθη παλιότερα παρατηρώντας τον Dr.Spock καταφέρω να τον ρίξω λιπόθυμο. Δεν είχα χρόνον δια χάσιμον. Τα πάντα ήταν θέμα νανοδευτερολέπτων. Τον κουβαλάω στο δωμάτιο κε του φοράω στο κεφάλι τον "Αποφορτιστή Νιονιοστοιχείων" μια συσκευήν δικής μου εμπνεύσεως που αποσκοπή στο να μετατρέψη το νιονιό του σε μια άγραφη κόλλα χαρτί. (*Νot tested on animals.*)

 Όμως ούτε αυτό ήτω αρκετά ασφαλές ωστε να τον αποτρέψω είς το μέλλον να κυβερνήση. Στο κάτω κάτω το να κυβερνάς είναι αποδεδειγμένα μιαν δουλειάν που δεν  χρειάζεται μυαλό. Οπότε τον έβαλα να κάτση στην καρότσα της Μηχανής κε ταξίδεψα μαζί του πίσω στα βάθη του χρόνου, στην Εποχή Που Τα Πιθίκια Μεσουρανούσαν.Τον άφησα σε μια οικογένεια  πιθηκοειδών να τον αναθρέψουν (που περιέργως νιώσαν πολύ οικεία μόλις τον είδαν) κε ξεκίνησα να φύγω. Λίγο δε, έλειψε να πάθω ατύχημα με την Μηχανή μου διατί καθώς είχα τα μάτια μου στον Σαμαρά έτυχε να πέσω πάνω σε έναν σμιλόδοντα που κυνηγούσε να φάη ένα ντόντο το οποίο τελικά ξέφυγε. Μικρό το κακό. Τίποτα σημαντικό που θα επηρεάση το μέλλον.

Τότε είναι που είδα μια ιπτάμενη Delorean να σχίζη τον ουρανό κε να έρχεται με φόρα καταπάνω μου φρενάροντας απότομα λίγα εκατοστά μπροστά από την Μηχανή μου. Οταν η πόρτα ανοίγη μένω έκπληκτος κοιτάζοντας τον οδηγό της.

"Ο Dr.Φλάντζας, υποθέτω!", μου λέη.

Αν κε είναι ντυμένος να θυμίζη τον Dr.Emmett Brown από το Back to the Future (μη μου γράψη κανένας οτι κλέβω ταινίες δια να ονειρευτώ. Στα όνειρα επιτρέπονται τα πάντα) συνειδητοποιώ το πόσο πολύ μου μοιάζη.

"Φυσικά κε σας μοιάζω, αγαπητέ. διοτί είμαι εσείς από το μέλλον!"

"Το όνειρο περιπλέκετω!", του είπα. "Καθήσθε να γυρίσω πλευρό!"

"Δεν έχουμε χρόνον! Καλύτερα να γυρίσομεν είς το Μέλλον! Πήγαμε να τα διορθώσουμε δόκτορα κε αντί αυτού τα κάναμε ακόμα χειρότερα! Αφού φύγαμε από το νοσοκομείο που ανάρρωνε ο Αντρέας, την επόμενη μέρα μπάινη η Μαργαρίτα στο δωμάτιον κε του κάνη τον Λουδοβίκιο!"

"Ποιος είναι πάλι ο Λουδοβίκιος;"

"Ο Λουδοβίκιος Ανδρέα Παπανδρέου, πρώην Πρωθυπουργός της Καραγκοζλάδος! Που επειδή τον συνέλαβε όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του Ανδρέα ήταν πολύ ασθενές από το ατύχημα κε έπαιρνε πολλά παυσίπονα κε αντιβιοτικά, τους βγήκε πιο ζαβός από τον Γιωργάκη!"

"Αποκλείεται!"

"Πούλησε όλη την χώρα στα Jumbo δια να αγοράση ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι που είχε δη στην τηλεόραση!"

"Όχι! Δεν το πιστεύω! Δεν μπορή! Ο κόσμος θα αντέδρασε!"

¨Φυσικά κε αντέδρασε!" είπε ο μελλοντικός εαυτός μου δείχνοντας μια εφημερίδα της Καθημερινής του  εναλακτικου μέλλοντος. "Έγιναν νέες εκλογές κε τώρα έχουμε νέο πρωθυπουργό."

"Δεν καταλαβαίνω", είπα. "Ο νέος Πρωθυπουργός είναι ένας ουρακοτάγκος; Αυτόν στέλνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση να υπερασπιστή την θέση της Καραγκιολάδας στην Ευρωζώνη; Μάλισθα τι περίεργον! Φέρνη λιγάκι εις τον Σαμαράν!"

"Επειδή είναι μακρινός απόγονός του, βρε ακουλαμπλούμ!"

"Ακουλα-τί;"

"-Μπλούμ! Ακουλαμπλούμ! Σε έβρισα με μια  βρισιά που θα υπάρχη στο μέλλον! Κάποια στιγμή θα την καταλάβης κε θα με μισήσης. Τώρα που το σκέφτομαι βεβαία τότε που θα με μισήσεις θα είσαι ήδη εγώ, οπότε..."

"Ένα ένα τα χρονικά παράδοξα! Παρακαλώ! Εξήγησε μου προς ώρας πώς γίνεται αυτός ο ουρακοτάγκος να έχη γίνη πρωθυπουργός."

"Τα γονίδια, δόκτορ, τα γονίδια. Ηταν θέμα γονιδίων η άσβεστη δίψα του Σαμαρά για πρωθυπουργία, όχι θέμα του εγκεφάλου του. Αν αφήσουμε τον Σαμαρά εδώ πέρα να ανατραφή από τα πιθικοείδη, τα γονίδια του είναι τόσο ισχυρά που θα αναμιχθούν με των  πιθηκοειδών κε σιγά σιγά θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ένα νέο είδος μίξης πιθήκου κε άνθρωπου το οποίο ενώ  όλα τα αλλα θα εκλείψουν αυτό  θα συνεχίσει να ζη  παράλληλα με τον άνθρωπο κε δεν θα σταματήση μέχρι κάποια στιγμή να του δωθή η πρωθυπουργία κάποιας χώρας."

"Μα...μα είναι φοβερόν! Αδιανόητον θα ήλεγα!"

"Έλπιζα πως με αυτήν την πρωθυπουργία το γονίδιο θα εξασθενούσε κε κάποια στιγμήν θα εξαφανίζετω, αλλά δυσθυχώς δεν είναι έτσι. Το πλάσμα αυτό έχη αναπαραχθή πολύ περισσότερο από τον Άνθρωπον κε είναι πλέον  θέμα χρόνου πότε θα τον αφανήση. Η μόνη λύσις που βλέπω ώσθε να σωθούμε, παρελθοντικέ μου εαυτέ, είναι να γυρίσουμε τον Σαμαρά πίσω στην πιτσαρία κε να αποτρέψουμε τον τρίτο μας εαυτό να σαμποτάρη το αμάξι του Ανδρέα Παπανδρέου το 1951.  Καλύτερα να ξαναγυρίσουν όλα όπως ήταν..."

 "ΓΑΜΩΤΟ! ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ;", ξύπνησα ουρλιάζοντας.

Έτσι ακριβώς αγαπητοί μου. Η Καραγκιοζλάδα θα έχη να αντιμετωπίση πάντα κάποια αδιέξοδαν παρόμοια με τα χρονικά παράδοξα ενός ονείρου επιστημονικής φαντασίας σαν το παραπάνω. Κε δια αυτό δεν θα κουνηθή ρούπι από την θέση της. Αντιθέτως δέ, εκείνοι που προχωρούν κε  εξελίσσονται θα είναι πάντα κάποιοι Ουραγκοτάγκοι. Είναι στα γονίδια τους...