Αν κε πλέον έχη απομείνη μόνο ο σκελετός κε το κεφάλι, ο Νίκος Δήμου ήταν από τα πιο γνωστά επώνυμα ιστολογικά όντα. Με σώμαν τυρρανόσαυρου κε κεφαλή λύκου, στέκετω πάνω εις ένα λόφο από υπολογισθάς που κατά καιρούς έχη χρησιμοποιήση. Το πλάσμαν αυτό εχη πίσων του μιάν πολλήν δυσάρεστην ιστορίαν. Δια πολύ καιρό επειδή λόγο του ονόματός του κε διαφόρων ιστολόγων που πίστευαν οτι η ζωή τους θα είχε νόημα αν σχολιάζανε τη κάθε μοσοχομυριστή του, νόμιζε οτί ήτω μπλόγκερ. Είχε σκάψη γύρω του κάποιες ιστολογικού τύπου τρύπας είς τα οποίες κάτω από το αυστηρό του βλέμμα να ελένχη τούς σχολιαστάς του κε με την έπαρσην που αποκτάη ένας δαφνοστεφανωμένος , Νίκος κερνούσε, Νίκος έπινε. Φυσικά όπως συμβαίνη είς κάθε ιστολόγο που δέν σέβαιτω αντίθετην απόψην, που δέχετω μόνο κόλακες, η που δέν χτίστηκε δια επικοινωνίαν, αλλά διά αυτοπροβολίν, έβλεπε σιγά σιγά η χλιδήν του να καταρέει μπροστά σε νεότερα κε ποίο ανοικτά ιστολόγιαν .Το όν Δήμου, πονηρό κε με εγκαθιδρυμένον είς παλαιότερα μέσαν, κάλεσε δημοσιογράφας, έκανε συνεντεύξεις είς περιοδικάς που παρουσίαζε τον εαυτό του ως μεγαλοφυϊα του διαδικτίου, κε μετά τα έκλεισε τουλάχισθον δύο φοράς, ισχυριζόμενος με έπαρση οτι δέν αντέχη τόσα πολλά σχόλια! Πάνω είς αυτην την αστείαν ιστορίαν, να προσθέσομεν οτί ο δίκός του σχολιασμός είς αυτά, δέν ξεπερνούσε το ένα δέκατον!
Όμως, συνεχίζανε να τον επισκέπτονταν όλο κε λιγότεροι. με κίνδυνον όλη η αυτοκρατορία του όντος να εξανεμιστή εν ρυπή. Είς μίαν κρίσην αυτοσεβασμού κλείνη απότομα μια καινούρια του τρυπούλα κε εξαφανίζετω πρός ένα κε μόνο δυαδυκτικό λαγούμι. Την ιστοσελίδαν του. Απο κεί κε έπειτα τα ίχνη του όντος χάνονται. Μόνο κάποια βράδια βγαίνη λίγο να γρυλίσει με λίγα δικά του άρθρα που ανεβάζη εκεί, ουδείς τον ακούη ή μαθαίνη δια αυτόν κε μετά ξαναμπαίνη όλο κε περισσότερο μαδίζοντας είς στο λαγουμιόν του...
